Krokus

Rodzina Iridaceae - kosaćcowate.

Krokusy występują na terenie Europy, zwłaszcza w rejonie Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej, najczęściej na terenach podgórskich. W Polsce możemy spotkać na halach tatrzańskich i połoninach bieszczadzkich dziko rosnące: szafran spiski, oraz szafran Henffela, które są pod ochroną.

W ogrodach i na działkach spotykamy mieszańce i odmiany, które wywodzą się od krokusa wiosennego Crocus vernus, oraz od gatunku Crocus chrysantus. Krokusy osiągają wysokość 10-15 cm., kwitną w marcu i na początku kwietnia. Kwiaty występują w kolorach fioletu, bieli, purpury, żółci, a także dwubarwne (mogą być smugowate lub kreskowane). Są zbudowane z trójdzielnego słupka, trzech pręcików i sześciu płatków okwiatu. Należą do roślin bulwiastych. Ich bulwy są okryte suchymi siateczkowatymi łuskami w kolorze beżowym. Liście u krokusów są bardzo wąskie, z białym paskiem w środku. Zasychają na przełomie maj/czerwiec.

Kwiaty i liście wyrastają z bulw, z pąków, znajdujących się w górnej części.

Uprawa

Dla krokusów wybieramy miejsce słoneczne. Sadzimy je na glebach żyznych i próchniczych, o odczynie obojętnym. Należą do roślin odpornych na niskie temperatury. Wystarczy przykryć je cienką warstwą torfu, bądź kory w celu ochronienia gleby przed przesychaniem i zachwaszczeniem. Krokusy przykryte zimą, wcześniej zakwitną wiosną. Odmiany kwitnące wiosną sadzimy we wrześniu lub na początku października, natomiast odmiany kwitnące jesienią sadzimy w sierpniu. Wiosną nawozimy dwukrotnie, po pojawieniu się roślin i w czasie kwitnienia. Najpierw stosujemy nawozy azotowe, wymieszane z wierzchnią warstwą gleby. Do drugiej dawki stosujemy nawozy wieloskładnikowe, także wymieszane z wierzchnią warstwą. Pamiętajmy również o podlewaniu i odchwaszczaniu, oraz usuwaniu przekwitniętych kwiatów. W czerwcu gdy liście już całkowicie zaschną, bulwy wykopujemy. Po wysuszeniu przechowujemy je w pomieszczeniu dobrze wentylowanym w temp. 15⁰C. 

Krokusy mogą rosnąć przez 2-3 lata na tym samym miejscu.

Rozmnażanie

Krokusy rozmnaża się z bulw, które są jednoroczne.

Choroby

Najgroźniejsze dla krokusów są choroby wirusowe. Możemy je zauważyć dopiero w trakcie kwitnienia, na kwiatach powstają nieregularne smugi. Takie rośliny należy usunąć.

Czy wiesz, że... nazwa szafran pochodzi od żółtego barwnika o tej nazwie, który stosowano do barwienia ciast. Dawno temu w Polsce ten barwnik uzyskiwało się ze sproszkowanych pręcików i znamion słupka krokusów.

Źródło:

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne

Mój ogródek Nr 03/2016

Kwiaty, drzewa i krzewy ozdobne. Wydanie specjalne Gazety Wyborczej

Zdjęcia własne

Hiacynt

Rodzina Hyacinthaceae - hiacyntowate.

Hiacynty wywodzą się z okolic Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. Znanych jest około 30 dziko rosnących gatunków, ale najbardziej dekoracyjny jest Hyacinthus orientalis - hiacynt wschodni oraz jego odmiany ogrodowe. Do Europy zostały one sprowadzone z Turcji w XVI wieku.

Pionierem w produkcji i hodowli cebul jest Holandia.

Cebule hiacyntów są zamknięte, pokryte cienkimi i błyszczącymi łuskami okrywającymi. Kolor łusek mówi niekiedy o barwie kwiatu:

• łuski cebuli srebrzystobiałe - kwiat biały
• łuski cebuli kremowobiałe - kwiat żółty
• łuski cebuli fioletowoczerwone - kwiaty o intensywnych barwach

Im łuski ciemniejsze, tym kolor kwiatów jest jaskrawszy. 

Z cebuli wyrasta kwiatostan, który składa się z grubej łodygi oraz kwiatów. Kwiaty u hiacynta mają kształt lejkowaty i są zebrane w grono. Posiadają piękny intensywny zapach, oraz szeroką paletę barw: biały, żółty, pomarańczowy, różowy, czerwony do ciemnofioletowego. Wąskie liście, które są zebrane w rozetę, otaczają kwiatostan. Liście wyrastają z piętki cebuli. Najintensywniej rosną w trzeciej dekadzie kwietnia, a w czerwcu zasychają.

Uprawa

Hiacynty najlepiej rosną w miejscu słonecznym. Preferują glebę lekką, żyzną, przepuszczalną, próchniczą, o wysokim poziomie wody gruntowej. Nie tolerują gleb podmokłych i kwaśnych. Podłoże powinno mieć odczyn obojętny lub lekko zasadowy (pH 6,5-7,8). Należą do roślin wrażliwych na wahania temperatur w glebie. Mają bardzo duże wymagania pokarmowe, a przy tym są bardzo wrażliwe na zasolenie.

Cebule hiacyntów sadzi się w październiku, wcześniej należy je odkazić. Głębokość sadzenia zależy od wielkości cebul - powinny być przykryte warstwą ziemi równą ich trzykrotnej wielkości. Do przykrycia cebul najlepiej użyć ziemi z kompostownika, która zawiera wszystkie niezbędne składniki pokarmowe. Jesienią cebule ukorzeniają się, wtedy temperatura gleby powinna wynosić 9-12⁰C. Jeśli temperatura spada poniżej -5⁰C, przykrywamy rośliny 5-7 centymetrową warstwą słomy, albo liści. Wiosną okrycie zdejmujemy. Hiacynty zakwitają na przełomie kwiecień/maj, osiągając 15-30 cm. wysokości. Podczas wegetacji przeprowadzamy niezbędne zabiegi pielęgnacyjne. W czasie kwitnienia rośliny najlepiej dokarmiać nawozem do pomidorów. 

Hiacynty są bardzo wrażliwe na choroby grzybowe i bakteryjne, dlatego w trakcie podlewania nie wolno moczyć kwiatostanów i liści. Przekwitnięte kwiatostany usuwamy, pozostawiając tylko łodygę, która tak samo jak liście uczestniczy w procesie fotosyntezy, przyczyniając się do budowy nowych łusek cebuli matecznej, a także do wzrostu cebul przybyszowych. Usuwając przekwitnięte kwiaty uniemożliwimy również tworzenie się nasion i zapobiegniemy rozwojowi szarej pleśni. 

W pierwszej dekadzie czerwca hiacynty kończą wegetację i liście zaczynają żółknąć. Kiedy wszystkie liście już zaschną, cebule wykopujemy i przechowujemy w dobrze wentylowanym pomieszczeniu w temperaturze 25⁰C.

Kwiatostany u hiacyntów kształtują się po zakończonym okresie uprawy w ziemi, czyli na początku lipca, kiedy cebule znajdują się w przechowalni. Przeważnie do połowy września, kwiatostan jest już w pełni ukształtowany w cebuli.

W uprawie amatorskiej możemy cebule pozostawić dłużej na tym samym miejscu. 

Hiacynty nie tolerują mokrego i chłodnego lata, zbyt wilgotna gleba sprzyja rozwojowi chorób grzybowych, oraz bakteryjnych, dlatego dobrze jest jednak co roku cebule wykopywać.

Niestety cebule hiacyntów są przysmakiem gryzoni, więc lepiej sadzić je w specjalnym koszyczku albo posadzić między narcyzami, które zawierają trujący alkaloid narcytynę. Pomoże również sąsiedztwo szachownicy, jej cebula wydziela bardzo nieprzyjemny zapach.

Rozmnażanie

Hiacynty rozmnażamy wegetatywnie. Ich cebule są wieloletnie, mogą mieć obwód do 20 cm. Takie rozmiary osiągają po 4-5 latach. Co roku zwiększają swoją objętość, wytwarzając od wewnątrz nowe łuski. Cebule przybyszowe zawiązują się u podstawy cebuli matecznej.

Hiacynty możemy również rozmnażać z sadzonek łuskowych złączonych kawałkiem piętki, lub z pojedynczych sadzonek łuskowych.

Choroby

Mozaika hiacynta, nerkoza hiacynta, zgnilizna cebul i pędów hiacynta, mokra zgnilizna korzeni, zgnilizna twardzikowa hiacynta.

Szkodniki

Niszczyk zjadliwy i rozkruszek korzeniowy. 

Zastosowanie

Hiacynty to nie tylko popularne rośliny ogródkowe czy doniczkowe. Zapach hiacyntów został wykorzystany przez przemysł perfumeryjny do produkcji kosmetyków.

Uwaga!!! 

W łuskach cebul hiacyntów znajduje się substancja powodująca swędzenie skóry. Zanim weźmiemy cebule do ręki, załóżmy rękawiczki ochronne.

Źródło:

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne

L. Kern: Portrety kwiatów

Kwiaty, drzewa i krzewy ozdobne. Wydanie specjalne gazery wyborczej.

Zdjęcie własne 

Difenbachia

Rodzina Araceae - obrazkowate.

Difenbachia wywodzi się z tropikalnych obszarów Ameryki Południowej. W naturalnych warunkach rośnie w dolnej partii lasu. Stąd ich duże wymagania co do temperatury i wilgotności powietrza.

Uprawa

Difenbachia preferuje miejsca jasne, ale światło musi być rozproszone, ponieważ ich liście są wrażliwe na ostre promieniowanie słoneczne, nie lubi przeciągów. Podłoże powinno być próchnicze, żyzne i strukturalne o pH 5,8-6,8. To rośliny o dużych potrzebach pokarmowych, dlatego dobrze jest difenbachie dokarmiać co 10 dni nawozem wieloskładnikowym o zrównoważonym składzie, zwłaszcza latem w okresie ich intensywnego wzrostu. U odmian posiadających barwne liście stosujemy nawozy do roślin kwitnących. Rośliny najlepiej podlewać odstaną albo przegotowaną miękką wodą o temperaturze pokojowej. Difenbachii musimy zapewnić ciepło (20-25⁰C) oraz dużą wilgotność powietrza. Natomiast zimą należy obniżyć temperaturę i rzadziej podlewać. 

Difenbachie w warunkach domowych rzadko kwitną, a jeśli już nam się to przydarzy to lepiej usunąć kwiat, aby nie powodować osłabienia rośliny. 

Rozmnażanie 

Przeważnie rozmnażamy wiosną, poprzez sadzonki wierzchołkowe oraz odcinki pędów, z których wcześniej zostały usunięte liście.

Łodygę obcinamy 10 cm. nad ziemią. Taki pęd dzielimy na sadzonki wierzchołkowe (fragment łodygi z liśćmi na górze), oraz sadzonki pędowe (same fragmenty łodygi bez liści). Sadzonki i odcinki należy umieścić w wilgotnym podłożu składającym się z torfu i piasku po wcześniejszym obsuszeniu miejsc cięć. Zapewniamy temperaturę 24-28⁰C, dużą wilgotność powietrza oraz zacienienie. Po 3-5 tygodniach pojawiają się korzenie i pierwsze liście. Ukorzenione sadzonki możemy przesadzić do doniczek. 

Choroby

Bakteryjny uwiąd - to najgroźniejsza choroba difenbachii, która objawia się zanikiem barwnych plam na liściach, więdnięciem, zahamowaniem wzrostu oraz gniciem całej rośliny. Aby uniknąć tej choroby trzeba dezynfekować podłoże oraz doniczki a rośliny podlewać czystą wodą. Okazy, które zostały już porażone musimy usunąć.

Szkodniki

Przędziorki, wciornastki, mszyce.

Uwaga!!! 

Wszystkie zabiegi pielęgnacyjne wykonujemy w rękawiczkach ochronnych. Difenbachie należą do roślin silnie trujących.

Źródło:

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne

Zdjęcie własne

Rhododendron / Różanecznik

Rodzina: Ericacea - wrzosowate.

Różaneczniki są krzewami osiągającymi 2-3 m. wysokości. Posiada zimozielone, skórzaste liście o eliptycznym kształcie. Kwiaty mogą być lejkowate albo dzwonkowate, pięciopłatkowe, tworzące gęste baldachogrona (kolory kwiatów występują w bardzo szerokiej palecie barw). Kwitnie od kwietnia do końca czerwca.

To jedne z najbardziej ozdobnych krzewów uprawianych w ogrodach i w parkach.

Stanowisko

Dla różaneczników wybieramy miejsca lekko zacienione. Ponieważ, posiadają nieduży i płytki system korzeniowy, dlatego bardzo dobrze rosną posadzone pod koronami drzew, które chronią je przed ostrym słońcem i silnym wiatrem. Różanecznik należą do bardzo wymagających roślin pod względem gleby i klimatu. Ich uprawa udaje się tylko na glebach kwaśnych (pH 4,5-5,5), próchniczych, przepuszczalnych i zawsze lekko wilgotnych.

Sadzenie

Różaneczniki sadzimy do gruntu od kwietnia do połowy września. W ogrodzie wybieramy dla nich miejsca zaciszne. Podobnie jak u hortensji, różaneczniki sadzimy na takiej samej wysokości jak rosły w doniczce. Przed posadzeniem musimy wykopać spory dół, 50 cm. głębokości i 80 cm. szerokości. Następnie wsypujemy specjalną mieszankę przeznaczoną dla różaneczników i mieszamy ją z ziemią ogrodową.

Podlewanie

Krzewy podlewamy regularnie, zwłaszcza w okresie kwitnienia, również zimą należy zadbać o odpowiednią wilgotność gleby. Powierzchnię wokół różanecznika dobrze jest wyłożyć kilkucentymetrową warstwą kory. Będzie ona chronić glebę przed wysychaniem i ograniczy rozwój chwastów.

Nawożenie

Krzewy dokarmiamy systematycznie od wiosny do lata nawozem dla roślin kwasolubnych. Najlepiej stosować nieduże dawki nawozu, ponieważ różaneczniki są wrażliwe na zasolenie gleby.

Okrywanie

Młode różaneczniki dobrze jest na zimę okryć agrowłókniną, która ochroni je przed mroźnym wiatrem i ostrym wiosennym słońcem.

Tylko na terenach Polski zachodniej i południowej można różaneczniki uznać za zimotrwałe, natomiast na pozostałych terenach wymagają już zabezpieczenia przed mroźną zimą.

Pielęgnacja

Warto usuwać przekwitłe kwiatostany, aby przedłużyć kwitnienie i nie osłabić krzewu.

Ze względu na płytki system korzeniowy, ziemi wokół różanecznika nie należy przekopywać.

Źródło:

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne

Kwiaty, drzewa i krzewy ozdobne - Gazeta Wyborcza (wydanie specjalne)

Zdjęcia własne

 

Mali ogrodnicy czyli grządka dla dzieci

Jeśli posiadamy dzieci, to warto pomyśleć o zrobieniu w ogrodzie dla nich grządki. Nasze pociechy chętnie zaangażują się w prace ogrodowe, pod warunkiem, że je do tego zachęcimy. Pielęgnacja roślin jest nie tylko dobrą zabawą, to również nauka odpowiedzialności.

Na początek wybieramy odpowiednie miejsce na założenie takiej grządki. Takie miejsce powinno być nasłonecznione, aby zapewnić odpowiedni wzrost roślin. Musimy jednak pamiętać, że dzieci nie powinny przebywać zbyt długo na słońcu, dlatego dobrze jest osłonić je przed słońcem rozstawiając obok grządki parasol.

Grządka może być kwadratowa lub prostokątna, tak aby był do niej łatwy dostęp z każdej strony.

Przy przekopaniu ziemi, wybieraniu chwastów oraz grabieniu powierzchni trzeba będzie dziecku pomóc. Natomiast samodzielnie może wyznaczyć rzędy do wysiewu nasion oraz sadzenia roślin. Dla dzieci wybieramy łatwe w uprawie rośliny, które szybko rosną.

Warzywa: różne odmiany fasoli, groszek, bób, rzodkiewka, sałata, szczypiorek, botwinka, pomidorki koktajlowe, dynia.

Owoce: poziomki, truskawki.

Zioła: mięta, melisa, bazylia, rzeżucha.

Kwiaty: liliowiec, nasturcja, stokrotka, nagietek, bratek, maciejka, groszek pachnący, niezapominajka, orlik, słonecznik.

Rośliny do suchych bukietów: suchlin, zatrwian, miechunka.

Dziecku musimy pokazać, że po wysianiu nasionek trzeba rządek oznaczyć tabliczką z opisem. Jedną z ulubionych czynności dzieci jest podlewanie. Zakupmy specjalnie dla nich małą konewkę z sitkiem o drobnych otworach, by samodzielnie mogły podlewać swoje uprawy. Przydadzą się również grabie, szpadel, szufla, rękawiczki, fartuszek oraz taczka. Narzędzia dla dzieci muszą być bezpieczne, o krawędziach gładko wyszlifowanych, nie mogą mieć ostrych zakończeń. Najlepsze są narzędzia wykonane z tworzyw polimerowych, ponieważ łatwo utrzymać je w czystości.

Zanim wzejdą pierwsze plony pokażmy dziecku jak wyglądają chwasty i dlaczego należy je usuwać, dlaczego tak ważne jest podlewanie roślin i wzruszanie gleby. 

Pamiętajmy, że nasionka które dajemy dziecku do wysiania, nie mogą być zaprawiane środkami chemicznymi. Na grządce dziecięcej nie stosujemy żadnych nawozów chemicznych, stosuje się tylko nawozy naturalne. Na szkodniki wykorzystujemy wywar z pokrzywy i skrzypu.

Nagietek

Starszemu dziecku przyda się stolik do przeprowadzania ogrodniczych eksperymentów, możemy również założyć mini inspekt lub szklarenkę. A jeśli nasz mały ogrodnik lubi obserwować przyrodę to przydatna okaże się także lupa.

Nasturcja

Jeśli nie posiadamy ogrodu lub działki to możemy dziecku założyć ogródek na balkonie lub tarasie. Do donic sadzimy gotowe rozsady roślin. Świetnie sprawdzą się tutaj pomidorki koktajlowe oraz truskawki.

Niezapominajki

Źródło:

Mój ogródek Nr 02/2014

Magnolia Nr 07/2014

Paciorecznik / Kanna

Rodzina Cannaceae - paciorecznikowate. 

Gatunek ten pochodzi z tropikalnych obszarów Ameryki Południowej, Azji i Afryki. Nazwa Paciorecznik wywodzi się od jego twardych i okrągłych nasion, które przypominają paciorki.

Rodzaj obejmuje około 60 gatunków, ale tylko niektóre są uprawiane jako rośliny ozdobne. W uprawie największe zastosowanie mają wielokrotne mieszańce Canna x generalis - paciorecznik ogrodowy. Należą one do roślin trwałych, osiągających wysokość od 50 do 150 cm. Posiadają krótkie  i grube kłącza. Liście pacioreczników są duże, jajowatolancetowate, w zależności od odmiany mogą mieć kolor zielony lub purpurowobrunatny. Kwiaty (średnicy 5-12 cm.) u tych roślin są asymetryczne, sześciopłatkowe zebrane w kłosy na szczycie pędów. Występują w kolorze kremowym, żółtym, pomarańczowym, różowym, czerwonym, wiśniowym a także mogą być dwubarwne. Kwiaty paciorecznika mają bardzo ciekawą budowę. Korona składa się z trzech barwnych płatków oraz zmodyfikowanych pręcików (nazywanych prątniczkami), i to one są dekoracyjnym elementem, który wyglądem przypomina płatki.

Kanny kwitną od lipca do pierwszych przymrozków. 

Uprawa

Dla pacioreczników wybieramy miejsca słoneczne i osłonięte od wiatru. W miejscach zacienionych rośliny nam nie zakwitną. Wymagają gleby ciepłej, średnio zwięzłej, próchniczej i zasobnej w składniki pokarmowe. Gleba powinna mieć odczyn lekko kwaśny lub obojętny.

Ponieważ pacioreczniki należą do roślin o długim okresie wegetacji (7-8 miesięcy), możemy przyśpieszyć jej kwitnienie, "podpędzając" rośliny przed wysadzeniem do ogrodu. Wczesną wiosną (luty/marzec), sadzimy kłącza płytko do dużych donic. Doniczki z roślinami ustawiamy w pomieszczeniu o temp. około 20⁰C. Jak tylko pojawią się pędy zaczynamy obficiej podlewać kanny.

Do ogrodu na stałe miejsce wysadzamy rośliny w drugiej połowie maja lub na początku czerwca w rozstawie 60 x 40 cm. Wcześniej musimy jednak zacząć rośliny hartować. W ciepłe dni wystawiamy je na 1-2 godzin na balkon bądź taras, stopniowo wydłużając czas, aż będą mogły być całe dzień za zewnątrz. Na noc zabieramy do pomieszczenia rośliny.

Pacioreczniki regularnie dokarmiamy nawozami mineralnymi o zrównoważonym składzie o obficie podlewamy. Będą nam wtedy bujnie rosły i kwitły. Od momentu pojawienia się pąków, stosujemy nawozy o zmniejszonej ilości azotu. Usuwając przekwitnięte kwiatostany sprawimy, że rośliny powtórzą kwitnienie. Pacioreczniki nie należą do roślin mrozoodpornych, dlatego po pierwszych przymrozkach wykopujemy je a łodygę przycinamy na wysokość 10-15 cm. Część podziemną (kłącze) przechowujemy z całą bryłą ziemi w pomieszczeniu o dużej wilgotności powietrza i temp. 10⁰C. 

Rozmnażanie

Pacioreczniki możemy rozmnażać wegetatywnie, czyli przez podziała kłączy. Zabieg ten wykonujemy wczesną wiosną. Kłącza dzielimy ostrym i zdezynfekowanym nożem na odcinki, które posiadają 1-2 pąków. Miejsce cięcia posypujemy sproszkowanym węglem drzewnym. Kłącza sadzimy następnego dnia do dobrze wymytych doniczek.

Choroby

Pacioreczniki należą do roślin w miarę odpornych na choroby. Najgroźniejsze jednak to: bakterioza paciorecznika i zgnilizna twardzikowa.

Szkodniki

Nicienie, mszyce i roztocza.

Zastosowanie 

Są doskonałymi roślinami na kwietniki, rabaty a także do tworzenia grup ogrodowych i parkowych. Odmiany karłowe możemy sadzić w misach i doniczkach. Nie nadają się na kwiaty cięte - szybko więdną.

Źródło:

Działkowiec Nr 2/1997

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne.

Zdjęcia własne

Rozmnażanie przez odkłady

Ten sposób rozmnażania polega na ukorzenianiu pędów bez oddzielania ich od rośliny matecznej. Rozmnażanie przez odkłady dzielimy na zwykłe, powtarzalne oraz powietrzne.

Odkłady zwykłe

Ten sposób możemy wykonać przy dobrze wykształconych pędach. Polega on na przygięciu pędu i przytwierdzeniu go do ziemi oraz obsypaniu ziemią na grubość 14-20 cm. Wierzchołek pędu musi koniecznie wystawać ponad powierzchnię ziemi. Aby pęd rósł pionowo, przywiązujemy go do palika.

Najlepiej wykonywać ten zabieg wczesną wiosną, ukorzenione pędy będzie można odejmować od rośliny matecznej jesienią albo wiosną następnego roku.

U różaneczników, u których odkłady zostały wykonane latem, będzie można je odciąć  pod koniec następnego sezonu wegetacyjnego.

Wiele gatunków roślin drzewiastych możemy rozmnażać przez odkłady zwykłe: dereń biały, magnolie, niektóre gatunki kaliny, a także krzewy takie jak róże czy hortensje.

Rozmnażanie roślin przez odkłady zwykłe

Odkłady powtarzalne

Ich wykonanie jest bardzo podobne jak u odkładów zwykłych. W ziemi, w kilku miejscach, zagłębiamy odgięty pęd tak aby utworzył falistą linię biegnącą częściowo pod ziemią, a częściowo nad nią. Pąki na pędzie muszą odpowiednio znajdować się w ziemi i nad jej powierzchnią.

Odkłady powietrzne

Ten sposób wykonujemy u roślin, które trudno się ukorzeniają, mają grube i sztywne pędy. Polega on na nacięciu pędu, zaobrączkowaniu drutem lub zdjęciu z niego wąskiego paska kory na pewnej wysokości. Miejsce w którym została uszkodzona kora, będą wyrastać korzenie. Takie miejsce należy obłożyć wilgotnym substratem torfowym oraz zabezpieczyć przed wysychaniem np. folią, doniczką. Cały cykl wytwarzania korzeni trwa kilka miesięcy, a czasem dwa sezony. 

Przez odkłady powietrzne możemy rozmnożyć rośliny doniczkowe takie jak: figowce, krotony, draceny, a także magnolie, krzewy różaneczników i róż.

Rozmnażanie roślin przez odkłady powietrzne

Źródło:

A. Bernaciak, J. Omiecka, W. Smogorzewska: Rośliny ozdobne w architekturze krajobrazu.

Gladiol / Mieczyk

Rodzina Iridaceae - kosaćcowate.

Znanych jest około 195 gatunków gladioli. Większość z nich wywodzi się z południowej i centralnej Afryki. Możemy je także spotkać na innych kontynentach w stanie dzikim np. w Europie czy Azji. W Polsce występują jako rośliny dziko rosnące: mieczyk błotny, dachówkowaty oraz drobnokwiatowy.

W Europie gladiole były uprawiane już 400 lat temu. Uważano je za rośliny lecznicze, które przyśpieszają gojenie ran. Zasuszone rośliny były noszone jako talizman, dawniej wierzono, że posiadają magiczną moc. Natomiast w Afryce były smacznym pożywieniem.

Dopiero w XIX wieku zaczęto prace hodowlane w wyniku których otrzymano mieszańce mieczyków oraz odmiany ogrodowe.
Gladiole należą do roślin trwałych, osiągają wysokość do 150 cm. Mają nierozgałęzioną, wyprostowaną łodygę pokrytą mieczowatymi liśćmi - stąd ich ludowa nazwa "szablice". Dolna część łodygi jest zgrubiała i tworzy bulwę okrytą łuskami. Mieczyki posiadają okazałe kwiaty o dużej palecie barw: białe, żółte, pomarańczowe, różowe, czerwone, zielone niebieskie i fioletowe, a także dwubarwne. Kwiaty zebrane są w jednostronny kłos. Liczba kwiatów w jednym kwiatostanie mieczyka waha się od 12 do 24. Gladiole zakwitają po 70 - 90 dniach od momentu posadzenia.

Ze względu na wielkość kwiatów dzielimy je na:

• olbrzymi - powyżej 14 cm.
• wielki - 11 - 14 cm.
• średni - 9 - 11 cm.
• mały - 6 - 9 cm.
• miniaturowy - poniżej 6 cm.

Uprawa

• Mieczyki sadzimy na stanowiskach słonecznych i osłoniętych od wiatru.
• Gleba powinna być urodzajna, zasobna w składniki pokarmowe o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Najlepsza gleba to piaszczysto - gliniasta, posiadająca dobrą strukturę, dużo próchnicy, do tego powinna być przewiewna i przepuszczalna.
• Jeśli nawoziliśmy glebę obornikiem, to musimy odczekać dwa, trzy sezony z sadzeniem bulw, ponieważ gladiole nie lubią świeżego obornika.
• Unikamy też sadzenia bulw na miejscach gdzie wcześniej rosły rośliny podatne na choroby wirusowe (pomidory, ogórki, fasola, ziemniaki).
• Również uprawa mieczyków co roku na tym samym miejscu nie jest wskazana. Rośliny wyradzają się i stają podatne na choroby.
• Jeśli pogoda sprzyja to już w połowie kwietnia można sadzić bulwy. Wcześniej należy usunąć suche łuski oraz odkazić je w roztworze Kaptanu lub Topsinu przez 15 min.
• Glebę regularnie odchwaszczamy.
• Rośliny dokarmiamy nawozami z dużą zawartością fosforu i potasu.
• W okresie suszy podlewamy rośliny, uważając aby strumień wody nie był zbyt silny. Mieczyki przewracają się w rozmiękłej ziemi.
• Kiedy gladiole są w pełni kwitnienia, zaleca się przywiązywanie ich do podpór, ponieważ bardzo łatwo się przewracają.
• Dobrym pomysłem jest sadzenie bulw gladioli partiami co 7 lub 14 dni. W ten sposób zapewnimy sobie ciągłość kwitnienia.
• Bulwy najintensywniej rosną po zakończeniu kwitnienia, dlatego wycinamy tylko fragment pędu z przekwitłymi kwiatami, a liście pozostawiamy, aby mogły przeprowadzać proces fotosyntezy i dokarmiać bulwę.
• W październiku, kiedy rośliny już przekwitną, można przystąpić do wykopania bulw. Pęd obcinamy na wysokości 5 cm. nad bulwą. Przez kilka dni suszymy je w dobrze wentylowanym pomieszczeniu w temp. 20-25⁰C. Następnie czyścimy bulwy z resztek pędu i korzeni oraz jeszcze raz zaprawiamy z roztworze Kaptanu lub Topsinu przez 30 min.
• Przez zimę przechowujemy bulwy w suchym pomieszczeniu w temp. 5⁰C.

Pradziadek Antoni w ogrodzie wśród gladioli 1960 rok

Rozmnażanie 

Gladiole rozmnażamy z bulw zastępczych oraz bulw przybyszowych. Rozmnażanie z nasion stosuje się tylko w hodowli. 

Choroby

Do groźnych chorób mieczyków zaliczamy: twardą zgniliznę, bakteriozę mieczyka oraz fuzariozę. Coraz częściej atakowane są przez różne choroby wirusowe.

Szkodniki

Wciornastek mieczykowiec i rozkruszek korzeniowy.

 Mieczyki

Mieczyki,

Daję za to swą głowę,

To nie są kwiaty pierwsze lepsze z brzegu.

Mieczyki to są kwiaty wojskowe.

Najładniej wyglądają w szeregu,

Albo w dwuszeregu. 

Przez wiosnę ukryte w ziemi

Czekają mieczyki w rezerwie,

Aż słońce porządnie przygrzeje

I je na baczność poderwie.

Ta smukła,

Sprężysta postawa,

To główna mieczyka fortuna.

Stać tak potrafi przez całe lato

Wyprężony na rabatce jak struna.

I choć w cebulkę od spodu

Nieraz łaskocze go glista,

On tkwi na posterunku,

Sztywno,

Bez ruchu,

Ogródka przyboczny gwardzista.

Natura na śmierć zapomniała

Przydzielić mu jakąś woń,

Więc on pragnąc na siebie zwrócić uwagę

Dzień i noc prezentuje broń.

Trudno jednakże z tą bronią

(Nawet jeśli mieczyki wyrosną)

Gnać na wojenną wyprawę.

Najwyżej z bukietem mieczyków

Iść można na małą potyczkę.

Miłosną.

Ludwik Jerzy Kern

Z cyklu "Portrety kwiatów"

 

Źródło:

L. Startek, K. Mynett: Rośliny ozdobne

A. Bernaciak, J. Omiecka, W. Smogorzewska: Rośliny ozdobne w architekturze krajobrazu Kwiaciarstwo - praca zbiorowa

Zdjęcia własne

 

 

Budowa kwiatu roślin okrytonasiennych

Źródło:
R. Domański: Fizjologia roślin z elementami biochemii

Sadzenie roślin cebulowych

Powoli czas pomyśleć o jesiennym sadzeniu roślin cebulowych. Niektóre z nich sadzimy już w połowie sierpnia, ponieważ potrzebują wyższej temperatury gleby oraz dłuższego okresu ukorzeniania.

Lada moment w sklepach ogrodniczych i centrach handlowych pojawią się rozmaite rośliny cebulowe. Warto już teraz zaplanować zakupy:)

Cebule sadzimy według zasady: grubość warstwy przykrywającej powinna się równać trzykrotnej wysokości cebuli. Na glebach cięższych, sadzimy płycej, natomiast na glebach lekkich, głębiej.

Krokusy

Termin sadzenia: kwitnące wiosną sadzimy we wrześniu lub na początku października, kwitnące jesienią sadzimy w sierpniu.

Miejsce: słoneczne.

Gleba: żyzna, próchnicza o odczynie obojętnym.

Co 2-3 lata cebule przesadzamy. 

Szachownica

Termin sadzenia: koniec sierpnia początek września.

Miejsce: słoneczne lub lekko ocienione.

Gleba: przepuszczalna, próchnicza, wilgotna o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Cebule mogą pozostać na tym samym miejscu przez klika lat.

Narcyz

Termin uprawy: koniec sierpnia i początek września.

Miejsce: słoneczne lub półcieniste.

Gleba: żyzna, próchnicza i przepuszczalna o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym.

Cebule mogą pozostać na tym samym miejscu przez kilka lat.

Tulipany

Termin sadzenia: od połowy września do końca października.

Miejsce: słoneczne.

Gleba: żyzna, średnio wilgotna o odczynie zbliżonym do obojętnego.

Cebule wykopujemy co roku.

Lilia

Termin sadzenia: Mieszańce Azjatyckie i Trąbkowe sadzimy pod koniec września oraz na początku października.

Miejsce: słoneczne i osłonięte od wiatru.

Gleba: żyzna, lekka, z dużą zawartością próchnicy, o odczynie lekko kwaśnym.

Cebule mogą pozostać na tym samym miejscu przez kilka lat. 

Hiacynt

Termin sadzenia: październik.

Miejsce: słoneczne i osłonięte od wiatru.

Gleba: żyzna, lekka, próchnicza o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym.

Cebule mogą pozostać na tym samym miejscu przez kilka lat, ale dobrze jest je co roku wykopywać.

Szafirek

Termin sadzenia: połowa września do połowy października.

Miejsce: słoneczne lub półcieniste.

Gleba: żyzna, próchnicza, przepuszczalna o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym.

Cebule mogą pozostać na tym samym miejsce przez kilka lat.

Hibiskus / Róża chińska

Rodzina Malvaceae - ślazowate.

Róża chińska to w ostatnich czasach bardzo popularna roślina domowa. Osiąga wysokość 2-5 m. Jej kwiaty są bardzo okazałe (10-20 cm. średnicy), o dużej palecie barw: białe, żółte, pomarańczowe, różowe, czerwone, purpurowe, fioletowe, jednobarwne, dwubarwne oraz plamiste. Kielichy kwiatów mogą być w zależności od odmiany pojedyncze, półpełne albo pełne. Kwiaty rozwijają się od wczesnej wiosny do jesieni. Jedynym minusem jest ich krótkotrwałość, pojedynczy kwiat żyje 1-2 dni. Róża chińska/Hibiskus często mylona jest z ketmią syryjską, a są to dwie różne rośliny.

Stanowisko. Dla róży chińskiej wybieramy miejsce słoneczne, najlepiej z rozproszonym światłem. Dobrym miejscem są parapety okien wschodnich, zachodnich lub południowo - zachodnich. Również ekspozycja południowa dobrze się sprawdzi, ale roślinę musimy postawić w odległości 1 m. od okna. 

Latem możemy roślinę wystawić na taras lub balkon w miejscu ciepłym i jasnym, ale niebezpośrednio nasłonecznionym, słońce powinno docierać po południu. Do domu wnosimy hibiskusa we wrześniu.
Uwaga!!! Hibiskusy nie lubią przeciągów.

Wilgotność powietrza. Róża chińska lubi dużą wilgotność powietrza. Dlatego powinniśmy ją często zraszać, najlepiej odstaną wodą. Raz w tygodniu dobrze jest spłukać liście letnią wodą pod prysznicem.

Nigdy nie należy zraszać liści, kiedy są nagrzane od słońca, ponieważ możemy je poparzyć!!!

Podlewanie. Wiosną i latem musimy dbać aby podłoże było stale wilgotne, ale nie mokre. Od listopada ograniczamy podlewanie.   

Nawożenie. Rozpoczynamy  w kwietniu i powinno trwać do września/października. Hibiskusa nawozimy co tydzień nawozem wieloskładnikowym. Dobrze sprawdzają się w uprawie hibiskusów nawozy do pelargonii, truskawek i pomidorów. Jesienią i zimą zaprzestajemy nawożenia.

Temperatura. Hibiskusy w okresie wzrostu i kwitnienia preferują  temperaturę 20-25⁰C, natomiast zima wolą temperaturę 15-17⁰C.

Przesadzanie. Różę chińska przesadzamy co 2-3 lata do doniczki o około 2-3 cm. większej od poprzedniej. Roślina najlepiej rośnie w ziemi lekko kwaśnej (pH 6). Możemy zastosować ziemię uniwersalną, ale dobrej jakości.

Cięcie róży chińskiej. Aby hibiskus mógł się prawidłowo rozkrzewiać i obficie kwitnąć, potrzebuje również od czasu do czasu cięcia. Ten zabieg przeprowadzamy wczesną wiosną.

Szkodniki. Najczęściej atakującymi różę chińską szkodnikami są: mszyce, przędziorki oraz wełnowce.

Choroby. Szara pleśń, alternarioza. 

 

Ruchy roślin

Wiele osób myśli, że rośliny nie wykonują żadnych ruchów. Uważa się, że ta cecha jest zarezerwowana tylko dla ludzi i zwierząt. Co prawda, ruchy roślin nie są takie szybkie jak nasze, ale możemy je dostrzec. Taki prosty przykład: korzenie rosną w kierunku wody i składników mineralnych, łodyga rośnie w kierunku światła, natomiast liście układają się prostopadle do światła. Również kwiaty poruszają się. Na przykład powój - jego kwiaty otwierają się, gdy się rozjaśnia, a kwiaty maciejki gdy ciemnieje. Takich przykładów można by podać wiele.

Ruchy roślin możemy podzielić na: tropizmy, nastie, ruchy autonomiczne, ruchy higroskopowe i ruchy lokomotoryczne. I wszystkie zależą od objawów i mechanizmu.

Ja omówię tutaj tropizmy i nastie. Są to ruchy, które występują tylko u organów rosnących.

Tropizmy to ruchy, uzależnione od kierunku działania bodźca. Dzielimy je na:

• Fototropizm, możemy zaobserwować u stożków wzrostu pędów, które kierują się do światła.
• Diafototropizm, możemy zaobserwować u liści, które ustawiają się prostopadle do światła.
• Geotropizm, to nic innego jak reakcja rośliny na ciążenie ziemskie, dzięki temu korzenie, rosną pionowo w dół i utrzymują roślinę w glebie.
• Hydrotropizm - korzenie rośliny kierują się w stronę miejsc zasobnych w wodę.
• Chemotropizm - korzenie rośliny rosną w kierunku istotnych składników odżywczych.
• Haptotropizm, możemy zaobserwować u roślin pnących typu bluszcz czy chmiel, które czepiają się wąsami chwytnymi albo oplatają podpory.

Tropizmy mogą być dodatnie lub ujemne. O tropiźmie dodatnim mówimy gdy ruchy rosnących organów rośliny kierują się w stronę działania bodźca (stożek wzrostu w kierunku słońca, korzenie ku wodzie). Natomiast o tropiźmie ujemnym mówimy, gdy ruch rosnących organów rośliny kieruje się w przeciwną stronę do działania bodźca.
 

Nastie, to reakcja na pojawienie się bodźca albo zmianę jego natężenia. Dzielimy je na:

• Termonastie, to zjawisko możemy zaobserwować np. u tulipanów, gdy temperatura wzrośnie powyżej 15C, otwierają się kielichy kwiatów, jeśli temperatura spadnie poniżej 13C, kwiaty zamykają się.
• Fotonastie, możemy zobaczyć u maciejki, która otwiera swoje kwiaty, gdy jest ciemniej, natomiast powój, gdy robi się jaśniej.
• Sejsmonastie, tutaj dobrym przykładem jest mimoza, która składa swoje liście po ich dotknięciu. Dzieje się tak na skutek utraty turgoru w komórkach, które leżą u podstawy ogonków liściowych. Podrażniony liść opada w ciągu ułamka sekundy, a reakcja przenosi się na sąsiednie liście. Po kilkunastu minutach od ustania działania bodźca, wszystkie liście podnoszą się.

Źródło:

R. Domański: Fizjologia roślin z elementami biochemii.

S. Lewak, J. Kopcewicz: Fizjologia roślin. Wprowadzenie.

Szachownica

Rodzina: Liliaceae - liliowate.

Szachownice to rośliny cebulowe, dziko rosnące w strefie klimatu kontynentalnego w Azji oraz w zachodniej części Ameryki Północnej. Jeden gatunek występuje również w Polsce - Szachownica kostkowata, która jest pod ścisłą ochroną.

Znanych i opisanych jest około 100 gatunków szachownic.

Fritillaria to łacińska nazwa, która oznacza kubek do gry w kości, odzwierciedla kształt kwiatów. Polska nazwa wywodzi się od szachownicy kostkowatej, to dlatego, że na jej kwiatach są plamy ułożone jak na szachowej planszy.

Uprawa szachownic

• Szachownice wymagają gleby wilgotnej, odczyn obojętny lub lekko kwaśny.
• Cebule sadzimy pod koniec sierpnia, bądź na początku września. Głębokość sadzenia dla największych cebul (szachownicy cesarskiej) wynosi 15-18 cm., a gatunki o małych cebulach sadzimy na głębokości 6-8 cm.
• Wybieramy miejsca słoneczne lub lekko ocienione.
• Przed posadzeniem cebul, glebę należy przekopać i wzbogacić w składniki pokarmowe (obornik, kompost, nawozy mineralne).
• Przed nadejściem zimy dobrze jest rabaty z szachownicami okryć torfem lub korą.
• Rośliny zaczynamy nawozić jak tylko rozpocznie się wegetacja. Stosujemy nawozy wieloskładnikowe.
• Cebule mogą rosnąć na tym samym miejscu przez kilka lat. Przesadza się je nie częściej jak co 4-5 lat. Cebule wykopuje się pod koniec czerwca, gdy liście o pęd zżółkną i zaczynają zasychać. Podsuszone i oczyszczone cebule przechowujemy w dobrze wentylowanym pomieszczeniu w tem. 18-20⁰C, przykryte trocinami albo piaskiem. Prace wykonujemy ostrożnie, ponieważ szachownice należą do roślin wrażliwych na uszkodzenia.
• Jeśli rośliny słabo rosną i nie tworzą kwiatów, to prawdopodobnie przyczyną są choroby wirusowe. Chore rośliny mają często zniekształcone, jasnozielone z żółtymi smugami liście. Takie rośliny należy usunąć. 

Szachownica cesarska

Fritillaria imperialis

Nazywana jest również cesarską koroną. Występuje na terenach Turcji, Iranu, Afganistanu, Pakistanu i Kaszmiru, na skalnych urwiskach, kamienistych stokach oraz w zaroślach. Cebule szachownicy są bardzo duże, mogą osiągać średnicę nawet 16 cm. Każda cebula posiada głęboki otwór (jest to ślad po łodydze), a w nim widać pąk, z którego w następnym sezonie wyrośnie nowa łodyga. Cebule szachownicy składają się z kilku mięsistych łusek, które są wrażliwe na uszkodzenia. Rośliny dorastają do 100-120 cm. Posiadają grube, sztywne łodygi gęsto ulistnione, minimum do połowy wysokości. Na wierzchołku rośliny znajduje się pióropusz liści, pod którym są skupione kwiaty. Mogą być one barwy żółtej, pomarańczowej lub czerwonej. Kwitnienie szachownicy przypada w drugiej połowie kwietnia i na początku maja.

Przed posadzeniem szachownicy robimy drenaż z keramzytu, cebule sadzimy pod kontem aby woda mogła swobodnie wyciekać z otworu w cebuli.

Cebule wydzielają nieprzyjemny zapach, dlatego rabaty, na których są posadzone szachownice, norniki i krety omijają.

     

 Szachownica Michajiłowskiego

Fritillaria michailovskyi

Występuje na terenach północno - wschodniej Turcji. Rośnie tam dziko na piargach i skłonach górskich oraz na łąkach i polanach w sosnowych lasach. Cebule tej szachownicy są lekko spłaszczone, mają średnicę 1-1,5 cm. Rośliny osiągają wysokość 15-20 cm. Ich łodygi są sztywne z kilkoma lancetowatymi liśćmi, zakończone jednym dość dużym kwiatem o szaropurpurowej barwie z żółtym, lekko podwiniętym brzegiem. Kwitnie w końcu maja i na początku czerwca.

Żródło:
"Kwietnik" Nr 4/1997
"Działkowiec" Nr 9/2014
Zdjęcia własne

   

Cudowna Hortensja

Rodzina Hydrangea L. - hortensja.

Hortensja pochodzi z Azji wschodniej. W naturalnych warunkach rośnie w Japonii i Korei. 

 Uprawia się je jako krzewy ozdobne w parkach i ogrodach: H. paniculata - h. bukietowa i H. arborescens - h. drzewiasta. Najbardziej znana i uprawiana jest H. macrophyla - h. wielkokwiatowa, nazywana również ogrodową. Hortensja ogrodowa posiada duże, baldachogroniaste kwiatostany, które są osadzone na szczycie zdrewniałych pędów, pokrytych dużymi, skórzastymi liśćmi. Kwiatostany zbudowane są z ozdobnych kwiatów płonnych (bez pręcików i słupków), które otaczają drobne, niepozorne kwiaty płodne (z pręcikami i słupkami). 

Hortensja ogrodowa kwitnie od czerwca do sierpnia na pędach ubiegłorocznych.

Wymagania

• Dla hortensji wybieramy miejsca półcieniste, zaciszne oraz osłonięte od wiatru np. pod ścianą domu, w pobliżu drzewa, pod żywopłotem.
• Gleba powinna być żyzna, próchnicza oraz wilgotna, ale nie podmokła, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5 - 5,5). Jeśli odczyn pH będzie z wysoki, to na liściach wystąpią objawy chlorozy. Należy wtedy roślinę obsypać kwaśnym torfem lub zasilić nawozem do hortensji.
• Najlepiej sadzić je od strony zachodniej i północno - zachodniej. Wiatr wschodni wiejący wprost na roślinę, może spowodować uszkodzenia pędów przez mróz.
• Hortensje są bardzo wrażliwe na suszę. Latem należy krzewy regularnie i obficie podlewać odwapnioną, miękką wodą. Zwłaszcza w okresie kwitnienia, zapotrzebowanie na wodę jest zwiększone.
• Podłoże wokół krzewu możemy wyściółkować korą sosnową. Pomoże nam to w utrzymaniu wyższej wilgotności podłoża, a także w walce z chwastami.
• Krzewy nawozimy co dwa tygodnie nawozem do hortensji.
• Po piewszych silnych przymrozkach, dobrze jest zabezpieczyć krzew poprzez nałożenie osłony z agrowłókniny i kopczykowanie.

Zmiana koloru. Hortensje ogrodowe to prawdziwe kameleony wśród kwiatów. Potrafią zmieniać barwę w zależności od odczynu gleby. Oczywiście potrafią to tylko odmiany o kwiatach w kolorze różowym, różowoczerwonym i czerwonym. W glebie kwaśnej, kwiaty hortensji różowej przebarwią się na niebiesko, różowoczerwone staną się liliowe, natomiast czerwone zmienią się na fioletowe. Jest to możliwe dzięki antocyjanom - związkom, które są odpowiedzialne za zmianę barwy kwiatów. Jedynie kwiaty w kolorze białym nie posiadają tych związków i dlatego nie zmienią swojej barwy.

Aby zienić kolor kwiatów hortensji różowej na niebieski, należy zastosować roztwór ałunu potasowego (dostępny w aptekach). Krzewy podlewamy co tydzień w okresie kwitnienia. Dla jednego krzewu wystarczą 2l. wody z roztworem ałunu (5g. ałunu/1l. wody). Najprostszym sposobem jest jednak kupienie w sklepie ogrodniczym gotowego nawozu do hortensji niebieskich. 

Przycinanie krzewów. Ogrodowa, dębolistna, kosmata i piłkowana. Na tych odmianach kwiaty kwitną na pędach zeszłorocznych - dlatego nie przycinamy ich wcale. Robimy to dopiero na wiosnę. Usuwamy tylko zaschnięte pędy, a jeśli zmarzły wierzchołki, to przycinamy do pierwszego nabrzmiewającego pąka.

Bukietowa. Kwitnie na nowych, tegorocznych pędach. Przycinamy ją wczesną wiosną marzec/kwiecień, zanim wypuści pierwsze pędy. W pierwszym roku przycinamy ją bardzo nisko, na wysokości 25-30 cm. W następnym roku przycinamy krzew nad drugim lub czwartym oczkiem.

Drzewiasta. Tą odmianę tniemy podobnie jak bukietową, ale nie tak nisko. Pedy należy skrócić nie więcej niż 1/3 długości.

Rozmnażanie. Najłatwiej uzyskać nowe sadzonki przyginając pędy krzewu do podłoża i przysypując je ziemią. Robimy to tak, aby wierzchołki wystawały nad powierzchnię. Pędy ukorzenią się po kilku tygodniach jeśli gleba będzie cały czas wilgotna. Na wiosnę następnego roku rośliny można odciąć i przesadzić.

Drugi sposób. Wybieramy niekwitnący pęd o długości 8-10 cm. i obcinamy go tuż pod liśćmi. Usuwamy dolne liście i obrywamy wierzchołek. W ten sposób otrzymamy łodygę z parą liści. Sadzonkę zanurzamy w preparacie przyśpieszającym ukorzenianie. Umieszczamy sadzonkę w doniczce wypełnionej glebą. Następnie podlewamy i przykrywamy torebką foliową bądź wstawiamy do inspektu. Należy zapewnić temperaturę 18-24⁰C

Zastosowanie. Hortensje ogrodowe możemy uprawiać zarówno w ogrodzie, jak i w pojemnikach na tarasie czy balkonie. Pięknie wyglądają posadzone w grupach, jak i pojedynczo.

Ciekawostka. Nazwa Hortensja wzięła się od imienia młodej kobiety, która zakochała się w botaniku, odkrywcy nowych gatunków. W męskim przebraniu zaciągnęła się na statek, aby być bliżej ukochanego. Kiedy to się wydało, podróżnik postanowił nazwać jej imieniem nowo odkrytą roślinę.  

Uwaga!!! U hortensji wszystkie części rośliny są trujące. Ich zjedzenie wywołuje bóle żołądka, wymioty oraz osłabienie.

Źródło:
L. Startek, K. Mynett "Rośliny ozdobne"
Działkowiec Nr 10/2015
Mam ogród Nr 6/2015
Mam ogród Nr 8/2015
Kocham ogród Nr 2/2014
Kwiaty w ogrodzie i na balkonie Nr 1/2014
Piękny ogród Nr 1/2014
Zdjęcia własne